زندگي يعني خون دل خوردن اولش غم و اخرش مردن

براستي اين جادوي روزگار چه اورد بر سر مان

که خود رافريفته اين مکان عشرتي کرده ايم

براستي که دانست قصه پر غصه مان را وکه ديد

خاکستر تاريک تنهاي مان راو که خورد با ما

دود سوختن و ساختن را

دريغ و صد دريغ از ما که فريب خورده روزگار نامراديم